14 maart: een verhaal over boderijders

Voor deze toch wel bijzondere lezing hadden we de Ronde Zaal gereserveerd. Vol spanning wachtten we af of de 70 klaargezette stoelen alle bezet zouden worden. Want, je weet het maar nooit. Spreekt zo’n onderwerp aan of zegt het ons niet zo veel meer? Al gauw bleek, dat er nogal wat stoelen moesten worden bijgezet!

Uiteindelijk bleken er zo’n 125 mensen aanwezig te zijn!

Om even over tweeën opende voorzitter Tymen Wierstra de bijeenkomst. Hij heette iedereen hartelijk welkom en in het bijzonder de spreker van deze middag, de heer Wim Mollema.

“Ik ben Mollema oet Lains”, zo begon deze zijn verhaal. Hij vertelde, dat hij het boderijders leven al jong van heel dichtbij had meegemaakt, omdat zijn vader dat beroep uitoefende.

Mollema had veel foto’s van vroeger meegenomen die hij via de computer met behulp van ‘een muis’ op de muren projecteerde. “De muis” was niet altijd even gehoorzaam en deed dingen die Mollema niet altijd wilde. Maar hoe langer ze met elkaar omgingen, hoe gehoorzamer “de muis” werd.

Voordat Mollema met zijn presentatie startte, liet hij vol trots de door hem samengestelde boeken zien. “Helaas”, zo sprak hij steeds bij het afzonderlijk tonen van de eerste 4 exemplaren: “Deze is uitverkocht!”

Er ging een zucht van opluchting door de zaal toen bleek dat van zijn levenswerk, een boek over Zoutkamp, er nog zo’n 30 stuks te koop waren. Maar dan krijg je weer van die mensen die zeggen: “Hij is er mooi schoon om ’t koppie van wor’n.”

Omdat niet iedereen Gronings verstond, was Mollema genoodzaakt om op ‘het Nederlands’ over te gaan. Dit lukte maar ten dele, want in het vuur van het verhaal viel hij vaak terug in zijn ‘moedertaal’, waar toch ook wel de meeste kracht van uitging.

De spreker beperkte zich tot het gebeuren in de provincie Groningen. “Ik docht doar kom’n de mainste mins’n vot”.  Mollema nam ons mee terug naar 1850, toen het vervoer nog per snik of trekschuit plaatsvond. Dat ging jaren zo door. Later gebeurde dat met de koets en met de postwagen, waar je zelfs in de 1e of 2e klas mee kon reizen. Voordat  de auto z’n intrede deed,  werden ook nog hondenkar en paard en wagen ingezet. Het was een erg zwaar leven: “Men had’r een pens vol werk an.”

De prachtige foto’s van vroeger onderstreepten zijn verhaal. Zo kregen we ook te zien waar de boderijders, de jaren door, hun plekje in de stad hadden.

Mollema doorspekte z’n verhaal met de nodige anekdotes, die in het Gronings het beste tot hun recht kwamen. Hij vertelde o.a., dat boderijders vaak voor allerlei dingen en boodschappen goed waren.

Ze maakten dan ook geregeld bijzondere dingen mee. Zo moest, vertelde Mollema, z’n vader ook wel voor klanten uit de provincie, naar de Salamander, een bekende winkel in rubber- en gummiwaren in de stad. Hij kreeg een keer de opdracht om daar voor één van z’n klanten condooms te kopen. Toen de winkelier vroeg welke maat het moest zijn, gaf pa Mollema als antwoord: Nou, ik denk voor een gemiddelde arbeiders… En toen volgde een woord van 3 letters, waarvan de eerste en de laatste dezelfde zijn….

Wat ook de nodige hilariteit gaf, was, dat pa Mollema bij genoemde zaak ook zelf inkopen deed. Wim  moest dan in de auto blijven zitten. Als pa met z’n aankoop weer in de auto kwam en zoonlief belangstellend informeerde, wat er in het pakje zat, kreeg hij als antwoord: Een paar handschoenen. Maar Wim vertrouwde het niet helemaal. Hij vond het altijd zo vreemd dat vader die handschoenen onder zijn kussen stopte. Veel later bedacht hij, dat die handschoenen wel eens iets te maken zouden kunnen hebben met het feit, dat hij maar één broertje had……….

Omdat het te ver voert verder in details te treden, laten we het hier maar bij.

Op zacht aandringen van de voorzitter beëindigde Mollema tegen kwart over vier z’n interessante verhaal. Hij had nog wel uren door kunnen gaan…..

De jarige voorzitter, waar in de pauze voor werd gezongen, bedankte Mollema voor zijn bijdrage en overhandigde hem, onder luid applaus, een Groninger koek en een enveloppe met inhoud.

Nadat Tymen nog op de volgende activiteit had gewezen: Rondleidingen in het Logistieke Centrum op 11 en 25 april, ging een ieder zijns weegs.

Verslag: Henk Das

Foto’s: Bert Eikelboom en Maurice Beima

Jaarvergadering 2017

Het is dinsdag 24 januari 2017. De dag van de jaarvergadering.

De Ronde zaal, waar het gebeuren plaatsvindt, is vanaf half twee te  betreden. Om twee uur hopen we te beginnen.We zijn, zeker de laatste tijd, niet anders gewend, dan dat onze senioren zeker niet als laatsten binnen willen komen. Dat is ook deze keer het geval. Om kwart voor twee zijn nagenoeg alle stoelen bezet…… Voor het bestuur blijft het moeilijk in te schatten hoeveel leden + aanhang er op een activiteit af zullen komen.
Het gaat natuurlijk niet alleen om het aantal stoelen dat klaar moet worden gezet, maar ook om de catering. Met  70 mensen waar we van uitgingen, zitten we, zo blijkt, aan de lage kant. Uiteindelijk zijn we met z’n negentigen. Nadat de laatste stoelen zijn bijgeplaatst, kunnen we ‘even na tweeën’ beginnen.

Voorzitter Tymen Wierstra heet iedereen hartelijk welkom en vraagt hierna enkele ogenblikken stilte om de 6 leden te gedenken, die in 2016 zijn overleden.
Er hebben zich voor deze bijeenkomst 7 leden afgemeld. Het merendeel ervan is door de griep geveld.
Het ledental, dat per 31 december nog 416 bedraagt, is inmiddels de 420 gepasseerd.

De agenda wordt vastgesteld en flitsend afgewerkt. Er zijn geen mededelingen en ingekomen stukken.
Op de notulen van de jaarvergadering 2016 en het jaarverslag over dat jaar valt niets aan- of op te merken; sterker nog, er wordt zelfs een pluim uitgedeeld die in dank wordt aanvaard…..
Ook over het financieel jaarverslag worden geen vragen gesteld. Penningmeester Addo Bastiaans wijst op het feit, dat vanaf 2016 de kosten van de banqueting aan ons in rekening worden gebracht. Gelukkig kunnen we daarvoor op de P.V. terugvallen. Verder memoreert hij de problemen die er bij een aantal leden zijn, met het incasseren van hun contributie. Het is niet hun schuld, maar van die ene bank…..
De kascommissie brengt een positief verslag uit. De commissieleden hebben niets kunnen vinden dat tot  ongerustheid leidt. Er is wel ongerustheid geweest, maar die lag bij een van de commissieleden. Hij kwam er op het laatste moment achter, dat hij zich terug moest trekken. Op het adres waar de kascontrole zou worden uitgevoerd, loopt namelijk een miauwende viervoeter rond. De persoon in kwestie is daar meer dan allergisch voor en het leek hem beter een katterig gevoel te voorkomen en er voor te zorgen dat hij er geen kater aan zou overhouden…… Voor 2017 vinden binnen de kascommissie de volgende wijzigingen plaats: Joop Hegeman treedt uit, Henk Jans blijft, Dik Molog komt van de reservebank af en Lidy van den Berg, ook ervaren op dit gebied, treedt toe.

Vervolgens wordt de bestuursverkiezing aan de orde gesteld. Tymen Wierstra is volgens het rooster aftredend. Omdat het aanvankelijk nogal wat moeite gaf een opvolger te vinden, heeft het bestuur Tymen gevraagd nog een jaar als voorzitter te ‘blijven zitten’. Tymen heeft daarin bewilligd. De ledenvergadering wordt gevraagd hiermee akkoord te gaan. Het klaterend applaus ondersteunt het bestuursvoorstel.
Inmiddels is Rob Funcke bereid gevonden ‘het voorzittersstokje” over te nemen. Het is de bedoeling dat hij vanaf maart de bestuursvergaderingen bijwoont en in januari 2018 daadwerkelijk in het bestuur zitting neemt.
Het bestuur ziet zich genoodzaakt de leden voor te stellen om de contributie m.i.v. 2017 van € 5 naar € 6 te verhogen.
Ook hier gaan de aanwezigen mee akkoord.

Met spanning wordt elk jaar weer uitgekeken naar de activiteiten die ‘onze dames’  te voorschijn weten te toveren. Ook deze keer hebben ze weer voor spectaculaire dingen gezorgd.
Bij monde van Jannie Sluiman worden de activiteiten één voor één toegelicht. Uit het dankbare applaus kan worden afgeleid, dat Jannie en Tineke ook voor 2017 weer goed bezig zijn geweest!
Er worden door de leden nog vragen gesteld en suggesties gedaan. We nemen “ze” (de vragen, niet de leden) mee, waarbij we nu al zeggen dat we er niet altijd wat mee (kunnen) doen.

Verder zijn we bezig een eigen SeniorenUMCG website te maken. Daar kunnen de verslagen van alle uitjes worden nagelezen. Net als bijvoorbeeld het activiteiten overzicht en foto’s. Dit alles is helaas nu niet mogelijk op de site van de Personeelsvereniging wegens ruimtegebrek. We willen daar iets aan doen, zodat we wat langer kunnen nagenieten.
Bij  het punt “rondvraag” worden de activiteitendames aan het blozen gebracht voor alle lof die ze krijgen toegezwaaid…….

In de pauze doen we ons tegoed aan koffie of thee met koek of cake. We genieten van de foto’s die tijdens de activiteiten in 2016 zijn gemaakt en op de muren worden geprojecteerd. We praten nog even bij of maken kennis.

Na de pauze wordt Joost Wessels, de persvoorlichter van het UMCG, geïntroduceerd. Hij brengt ons op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen en de actualiteit van de dag.
De actualiteit van de dag is de VRE-bacterie die in het ziekenhuis rondwaart en met man en macht wordt bestreden.
Joost wil in zijn eigenlijke verhaal de schijnwerper op 3 ontwikkelingen richten. We gaan er in vogelvlucht bij langs.

Het Protonencentrum

Dit centrum dient in 2017 klaar te zijn en bovendien moeten dit jaar de eerste kankerpatiënten worden ontvangen. Zij worden hier met protonen bestraald. Met protonen kan de kanker beter worden bestreden dan bij de radiotherapie, omdat men beter kan “mikken”. Omliggend weefsel loopt minder schade op.
Inmiddels zijn met alle verzekeraars contracten afgesloten voor vergoeding van deze zorg. Ook in Delft is men met een dergelijk centrum bezig.

Het Ommelander Ziekenhuis Groningen (het OZG).

Dit ziekenhuis bij Scheemda, komt in de plaats van de ziekenhuizen in Delfzijl en Winschoten. In 2016 is men met de bouw begonnen. In 2018 hoopt men operationeel te zijn. Het UMCG staat voor een bepaald bedrag garant en is voornemens dit ziekenhuis over te nemen. Daarvoor moeten nog wel de nodige ‘hobbels’ worden genomen. Het is de bedoeling dat in dit ziekenhuis minder complexe zorg plaatsvindt om daarmee het UMCG te ontlasten.

De hotfloor van het UMCG

Tot de hotfloor behoren o.m. het Operatiecentrum en de Spoedeisende hulp. Verbouwing en modernisering van dit deel van het ziekenhuis is een enorme klus en een geweldige logistieke puzzel. Het werk moet namelijk gewoon doorgaan. Aan de Oostersingel is een gebouw verrezen dat gebruikt wordt om afdelingen, tijdens de verbouwing, tijdelijk onder te brengen. Men hoopt dit project in 2022 af te kunnen ronden.

Na Joost z’n betoog krijgt men nog gelegenheid vragen te stellen. De vragen tuimelen over elkaar heen en Joost mag het nog lang weten, dat hij in de senioren van het UMCG een geïnteresseerd publiek heeft gevonden.

Onder dankzegging van de voorzitter en applaus van de aanwezigen neemt Joost een Groninger koek in ontvangst en gaat op weg naar de volgende afspraak.

Aansluitend maken we nog gebruik van een drankje en een lekkere hapje en nemen daarna afscheid van elkaar.

Verslag: Henk Das

Impressie Lezing Joost Wessels, filmpje door Maurice Beima

Dankwoord voorzitter, filmpje door Maurice Beima

Kerstdiner

Op 13 december hadden we de laatste activiteit van 2016. En nee, niet zo maar een activiteit! We kunnen eigenlijk wel zeggen, het jaarlijkse hoogtepunt, de uitsmijter: het kerstdiner!

Deze keer vond het festijn plaats bij Van der Valk in Westerbroek. Een dergelijk gebeuren kan niet overal worden gehouden, want er moet wel de nodige ruimte beschikbaar zijn. Helaas moesten we ook deze keer mensen teleurstellen: Niet iedereen die zich had aangemeld kon mee. Er was “maar” ruimte voor 120 gelukkigen.

Het was de bedoeling  dat we om 17.00 uur met een drankje zouden beginnen. Om de mensen te ontvangen zou het bestuur een kwartiertje eerder aantreden. Dat ‘eerder aantreden’ lukte wel, maar het ontvangen van de mensen was nauwelijks meer mogelijk!  De stoelen aan de ronde tafels, waar per tafel 8 personen aan konden schuiven, waren voor een groot deel al bezet!
Hoewel het een kerstdiner was, zagen de mensen er op hun paasbest uit: echt om door een ringetje te halen! Dat zo’n ringetje toch wat opgerekt zou moeten worden, is een tweede……..

Nadat de laatsten waren aangeschoven, enigszins vertraagd door een brug die ‘open’ of ‘dicht’ was – maakt eigenlijk niet zoveel uit, ze moesten wachten –  heette Tymen iedereen hartelijk welkom. Z’n vrouw en hij waren ’s morgens al in de kerstsfeer gekomen, vertelde hij, want ze hadden hun huiskamer een ware kerstmetamorfose gegeven….. Nadat Tymen het sein ‘eet smakelijk’ had gegeven, kon het feest echt beginnen.

Wat we kregen voorgezet loog er niet om! We begonnen met een amuse. Wat het precies was is me niet helemaal duidelijk geworden. Het was iets van broccoli-achtige-gelei of gelei-achtige broccoli. De kleur was groen en de smaak was prima. Vervolgens kwamen er bolletjes met 2 soorten kruidenboter ter tafel. Waarschijnlijk was het de bedoeling, dat dit de wat later verschenen bouillon, of iets duurder gezegd, de  mini consommé van ossenstaart met kervel, moest ondersteunen. Alleen hadden we dat, in elk geval aan onze tafel, niet door. Tijdens het gezellige gekeuvel verdween het knapperige brood als sneeuw voor de zon…….

De stemming was opperbest. Zeker toen het hoofdgerecht ter tafel kwam. De parelhoenen die zich vrijwillig of verplicht voor dit kerstdiner hadden opgeofferd, kwamen in allerlei kleinere vormen terug: van filet tot bitterbal.
De toegevoegde waarden: gerookt spek, pompoenchutney en een verrassend stamppotje, deden de rest.

Inmiddels was de kleine wijzer van de klok de acht al voorbij toen het ‘toetje’ werd opgediend. Nou, ‘toetje’, zeg maar rustig ‘toet’, of beter, het grand dessert. We zullen iedereen niet vermoeien met, waar het precies uit bestond. Een feit was wel, dat de iets oudere UMCG-er, al dan niet met introducé, iets deed, wat hij of zij in jaren niet had gedaan, namelijk aan een lolly likken! Om misverstand te voorkomen: de lolly was ‘maar’ een onderdeeltje van het heerlijke dessert, dat soepel langs de rest van de maagvulling gleed…..

Met een kopje koffie ‘met wat erbij’ voor wie dat wou,  werden de puntjes op de “i” gezet.
Na half negen namen we afscheid van elkaar. Het was weer zeer de moeite waard geweest!
Een compliment aan Van der Valk en ‘onze dames’ die het toch maar weer voor elkaar hadden gebokst!

Henk Das

Op dinsdag 11 oktober was we onze volgende activiteit.

Erik Boerma, eigenaar van Boerma’s Antiekhoeve in Uithuizen, hadden we uitgenodigd. Hij is geen onbekende voor ons, want in 2014 heeft hij – tot volle tevredenheid – al eens een lezing verzorgd.

Erik vond dat hij wel wat versterking kon gebruiken. Dat resulteerde in de aanwezigheid van Nynke Gardenier, een “echte” edelsmid-juwelier.

Eigenlijk was het best een beetje spannend hoeveel mensen er deze middag aanwezig zouden zijn. Bij de meeste activiteiten dient men zich namelijk aan te melden. Bij deze niet. Bij het vastleggen van de zaal wilde men  vanuit het UMCG geen risico lopen dat de koffieruimte mogelijk te klein zou zijn. Men richtte daarom de blauwe patio als “bruin-senioren” café in. Best een gezellige ruimte om eventjes bij te praten. Uiteindelijk bleken zo’n 85 mensen –  om maar eens een duur woord te gebruiken –  acte de présence te geven…..

Om iets over tweeën was iedereen naar zaal 16 verkast. Nadat ieder daar z’n plekje had gevonden kon voorzitter Tymen Wierstra de aanwezigen welkom heten. In het bijzonder verwelkomde hij Erik en Nynke, want, zonder hen zou de middag niet door kunnen gaan. Blijft even de vraag wat er zou gebeuren als er geen belangstellenden zouden zijn geweest……

Nadat Tymen het woord aan Erik Boerma had gegeven, memoreerde laatstgenoemde dat hij het de vorige keer bij ons geweldig had gevonden. Hij had ook achteraf nog veel reacties gehad, zo vertelde hij. Vervolgens hield hij een smeuïge inleiding, doorspekt met anekdotes over het Groninger zilver de eeuwen door.

In het jaar 1225 was in Groningen voor het eerst sprake van zilver. Erik “wandelde”, al vertellende, de eeuwen door. Het was niet alleen rozengeur en maneschijn. In de 16e eeuw bijvoorbeeld tuchtigden de edelsmeden elkaar soms bont en bloedig…. Erik wees er nog op, dat het zeer de moeite waard is om eens naar de Groninger Zilverkamer in Appingedam te gaan. “Daar liggen de nodige topstukken door Groningers gemaakt. “

Voor de pauze was er nog een halfuurtje gelegenheid de meegebrachte spulletjes te laten taxeren. De mensen met zilveren voorwerpen konden in de rij aansluiten om Nynke te consulteren. Mensen met “andere dingen” konden dat voor zich uitstallen zodat Erik daar wat over zou kunnen zeggen. Als hij bijzondere dingen tegenkwam – en dat gebeurde nogal eens – deed hij daar alle aanwezigen kond’ van.

In de pauze moesten we – om de lever te kunnen bevochtigen – weer naar de blauwe patio. De frisdrankjes gleden soepel naar binnen en na ruim 20 minuten stonden we al weer te trappelen voor het vervolg van het gebeuren. Omdat iedereen anders mogelijk niet aan zijn of haar trekken zou komen bij de zilvertaxatie, gaf Tymen aan, dat vooralsnog per persoon niet meer dan 1 voorwerp mocht worden getoond. Ïs er aan het eind nog tijd over, dan kan men alsnog voor een 2e ronde gaan.”

Het was maar zo kwart over vier. Tijd om op te houden. Ook Erik Boerma kon er haast geen genoeg van krijgen. Hij zag steeds weer iets dat hij toch nog wel even aan de zaal moest laten zien……..

Nadat hij tekst en uitleg het allerlaatste voorwerp had gegeven, bedankte Tymen hem en Nynke voor de leuke en leerzame middag. “Het was zeer de moeite waard.” Tymen onderstreepte zijn dankwoord met voor beiden een Grunniger kouk en voor Erik nog een enveloppe. De zaal ondersteunde dit met een daverend applaus.

Henk Das

De stadswandeling.

Zo tegen kwart over één waren de meesten van de 60 uitverkoren deelnemers al in ’t Feithhuis aanwezig. De eigenlijke start van de middag was om half twee, maar gepensioneerden mogen graag op tijd zijn….
60 uitverkorenen, inderdaad, want er waren maar liefst 91 belangstellenden voor dit gebeuren! Een pleister op de wonde voor de overtalligen is, dat zij bij een volgende over – inschrijving van een activiteit als eersten in aanmerking komen om van de partij te zijn. Tenminste, als zij zich dan hebben opgegeven…..

Maar terug naar ’t Feithhuis. We werden voorzien van een kopje koffie of thee en er werd een schaal met kleine gebakjes op tafel gezet. De “snelle happers” konden even vooruit.

Zo tegen half drie werd de groep in drieën gesplitst en aan een Gildegids toevertrouwd. We hadden het weer mee: Een stralende zon aan een blauwe hemel. Onze gids, Huub Klasen, geen familie van de bekende Jan, vertelde allerlei wetenswaardigheden. Het begon met ‘d Olle Grieze, het oude Stadhuis met het bouwjaar in Romeinse cijfers (MDCCCX, inderdaad 1810), vervolgens richting Rode Weeshuis met binnenplein. Huub vertelde en vertelde maar. Ook het Martinikerkhof, het Provinciehuis en Karel de Vijfde kregen een deel van de aandacht. Ook werden we gewezen op de plaats waar vroeger de oude stadsmuur stond.

Zo’n anderhalf uur later gingen we moe, maar veel wijzer geworden, weer in de richting van het ’t Feithhuis.
Daar leek het wel op de bekende 3e helft van een voetbalwedstrijd: frisdrank, bier of borrel met allerlei lekkere hapjes tot aan bitterballen toe. Eén en ander zorgde ervoor, dat de tongen nog meer loskwamen dan ze al waren.

Kortom, het was supergezellig en voor we het wisten was het al ver na vijf uur. Tymen had inmiddels de gidsen toegesproken en bedankt en overhandigde hen onder applaus ieder een enveloppe waar niet alleen lucht inzat……..

Een weer erg geslaagde activiteit behoorde tot het verleden.

Henk Das

 VIJFDAAGSE REIS NAAR WENEN

 Woensdag 15 juni tot en met zondag 19 juni 2016

Al vroeg in de ochtend van woensdag 15 juni, ruim voor de afgesproken vertrektijd van 5 uur verzamelden de eerste deelnemers aan de trip zich op het parkeerterrein van Kardinge. Maar alle 58 deelnemers waren ruim op tijd  en omdat de bus ook vroeg was, gingen we voor 5 uur al op pad.

Omdat de lengte van de reis dat noodzakelijk maakte, kwam na ongeveer  400 km tijdens een koffiestop een andere chauffeur op de bus die ook de verdere reis bij ons bleef. De stemming aan boord was uitstekend en dat bleef ook zo ondanks vertraging door wegwerkzaamheden waardoor we wat later in zuid Duitsland bij hotel Zur Post in Rohrdorf aankwamen. Tineke en Jannie zorgden ervoor dat we snel de sleutels van onze kamers kregen  en vervolgens konden we vlot en gezellig eten.

De volgende dag na een goed ontbijt (in het daglicht) zagen we pas hoe fraai het dorpje was. Die donderdag vertrokken we naar Salzburg waar een gids ons rondleidde door de stad met al zijn pracht en praal. De gids, Sander, had gelukkig een goede stem zodat we alles goed konden volgen en wat hoestsnoepjes deden de rest. En natuurlijk was er een koffiestop en heerlijk gebak.

’s Middags was er kort tijd voor eigen invulling in Salzburg.
Toen vertrokken we richting Wenen maar eerst was er een heerlijk diner op het terras van hotel Babenbergerhof in Ybbs aan de Donau. En dat alles in zomers weer.

Vervolgens reden we naar Wenen alwaar we onze intrek namen in het HB1 Design en Budgethotel vlakbij het paleis Schönbrunn. Het waren vermoeiende dagen geweest zodat ieder zich snel terugtrok in zijn kamer.

De volgende dagen was het ontbijt, een lopend buffet, op de 6^e  etage met een fraai uitzicht.

Voor de vrijdag stond een rondwandeling door de oude binnenstad op het programma onder leiding van Hannelore. Een charmante dame die in een hoog tempo erg veel  op het programma had staan. Niet iedereen heeft alles meegekregen, maar de essentiële wetenswaardigheden vast wel. Memorabel was zeker het Hundertwasserhaus. Ook hier was tijd voor koffie en gebak.
Vervolgens hadden we geruime tijd om zelf in te vullen in de oude stad alvorens we tegen 7 uur gingen eten in de  12 Apostelkeller in de binnenstad, een sfeervolle grote eetgelegenheid en het was echt diep onder de grond. Het diner werd opgeluisterd door twee muzikanten waardoor de stemming nog uitbundiger werd.

Ook de zaterdag was het geweldig mooi en warm weer, en na het ontbijt bracht de bus ons naar Schönbrunn, waar ieder naar eigen keuze een korte of lange tour door het paleis kon maken, of door prachtige de tuinen kon wandelen. Om half 1 verzamelden we ons bij de bus. We deden een tour door de buitenwijken van de stad en Hannelore gaf daarbij uitleg. We stapten uit waar iets speciaals was zoals het uitzicht over de stad van diverse zijden, een kerkje waar ruim 10 jaar terug de paus was geweest, kasteel Belvedere.
We werden vervolgens in het centrum afgezet bij het stadspark waar we om half zes gingen eten in de Raadhuiskelder. Een buitengewone en indrukwekkende ambiance.

En zo vloog de tijd om en konden we de koffers gaan pakken omdat we zondags om half acht zouden vertrekken.

Die zondagochtend regende het zowaar wat, maar we vertrokken op tijd. Jammer genoeg werd de regen onderweg hevig zodat  de reis vertraging opliep. In Duits Limburg , hotel Nassau Oranien, was het afscheidsdiner (Kartoffelsuppe mit Croutons,  gebratenes Hähnchenbrustfilet an Waldpilzsauce mit Pommes und mediterranes Bratgemüse und Panna citta mit Waldbeer Chutney). Tijdens het diner nam Tineke de reis nog eens door, ze bedankte de vaste chauffeur die hier werd afgelost door een frisse kracht die ons veilig om 20 na 1 op de parkeerplaats van Kardinge afleverde.

Er werd afscheid van elkaar genomen voor nu en we hopen elkaar bij één van de volgende evenementen of een reis weer te zien.

***********************************

Zoeken naar de veranderende
Waarheid in de Criminalistiek en Wetenschap.

Een veelbelovende titel voor een door
emeritus hoogleraar Prof. Dr. D.R.A. Uges te houden verhaal.

Vol verwachting hadden ongeveer 80 senioren zich op 26 april naar lokaal 16 van het Onderwijscentrum begeven om door een echte deskundige een tipje van de sluier te laten oplichten van dit voor velen onbekende terrein.

Voordat het zover was, had voorzitter Tymen Wierstra iedereen al welkom geheten. In het bijzonder natuurlijk de professor. Tymen legde uit dat ‘emeritus’ een duur woord is voor ‘gepensioneerd zijn’. Eigenlijk zijn we dus allemaal emeriti………

Hierna kreeg dhr. Uges, als ziekenhuisapotheker van 1974 – 2012 aan het “grote Zaikenhoes’ verbonden, in zijn hoedanigheid als klinisch en forensisch toxicoloog, het woord. Aan de hand van een dertigtal dia’s, een mini-greep uit zijn voorraad van 4700 die hij voor zijn colleges gebruikte, lichtte de professor zijn verhaal toe. Hij bleek  smeuïg te kunnen vertellen. Zijn verhaal doorspekte hij dan ook met de nodige anekdotes. Op een dia werd het doel van de forensische (=gerechtelijke) wetenschappen als volgt weergegeven:

1. Het leveren van een bijdrage aan de waarheidsvinding en onderbouwing van het wettig en overtuigend bewijs van het ten laste gestelde of nog te stellen feit.

2. Het daarbij meer klaarheid te verschaffen in de toedracht, het verklaren van de achtergronden en omstandigheden, het identificeren van de dader(s) en slachtoffer(s).

3. Het ontwikkelen en valideren van nieuwe betrouwbare technieken en het aanpassen van bestaande methoden aan ad hoc vraagstellingen, om 1. en 2. te bereiken. Meegaan met maatschappelijke behoefte, druk.

Wat al snel duidelijk werd, was, dat er heel wat bij deze wetenschap komt kijken. Je bent niet ‘zo maar’ professor en zeker niet in deze tak van sport! Neem alleen maar de begrippen ‘waarheid’, ‘werkelijkheid’ en ‘waarheids-vinding’. Heel wat knappe koppen hebben zich daar al over gebogen: Einstein zei bijvoorbeeld: ‘De werkelijkheid is een veronderstelling’ en Nietzsche: ‘Er zijn geen feiten, slechts interpretaties’. Toch wil iedere onderzoeker/ rechter weten wat waar is, wat er werkelijk is gebeurd of gaat gebeuren. Prof. Uges haalde tal van voorbeelden aan, waarbij hij uitging van verschillende invalshoeken, zoals: soms is het anders dan het lijkt, het verschil tussen eenzelfde en dezelfde, enz. Hij gaf aan dat door de steeds verdergaande technische kennis en het voortschrijdende inzicht, een waarheid van vroeger, jaren later een zelfs tegengestelde uitkomst  kan opleveren. Waarheid en interpretatie zijn tijdsafhankelijk. Ook wees hij op het belang van nauwkeurigheid. Een goed advocaat kan alles gebruiken: Hij maakt er bij wijze van spreken geen punt van om een komma in een zin te plaatsen of weg te halen, om zo zijn punt te maken…..

Tenslotte kwamen nog verslavingen en giftige stoffen aan de orde. Ook bijzonder interessant, maar het voert te ver hier op in te gaan. Op de laatste dia werd de perfecte moord omschreven: een moord die als zodanig nooit herkend wordt. U weet dus, wat u te doen staat………

Uit het applaus dat na afloop van de lezing van de professor opklonk, kon worden afgeleid, dat de aanwezigen het een boeiend en crimineel goed verhaal vonden.

Als dank bood voorzitter Tymen de spreker een goed gevulde mand met Groninger streekproducten aan en zei onder meer deze middag te hebben geleerd, dat je niet te gauw moet denken dat je het zeker weet. Voordat Tymen de aanwezigen ‘wel thuis’ wenste, nodigde hij hen nog uit voor de volgende activiteit, t.w. de rondleiding op 6 september in onze mooie stad Groningen. Om 16.20 uur verlieten we met een tevreden gevoel lokaal 16.

Henk Das.

Een dagje Amsterdam.Eindelijk was het dan zo ver: 15 maart, de dagreis naar Amsterdam! Het evenement waar door zo velen naar uit was gezien!  Voor de in eerste instantie 80 beschikbare plaatsen waren maar liefst 130 gegadigden! Gelukkig konden onze “uitjes – dames” het nog zo regelen, dat er uiteindelijk 100 personen meekonden. Maar het blijft sneu voor de 30 uitgelote personen, want ze hebben wat gemist!

De 2 bussen van Paulusma waren ondanks de files keurig op tijd, zodat we op het geplande tijdstip van 8.15 uur Kardinge konden verlaten. Het weer was ’s morgens nog niet om over naar huis te schrijven. Het was wat druilerig en een beetje mistig. We konden in elk geval niet zeggen: Prachtig weer weer, weer weer als gisteren…..

Jannes, de chauffeur van bus 2, maakte ons erop attent dat de veiligheidsriemen niet voor niets in de bus zaten. De mannen gaf hij alvast instructies over hoe ze het toilet in de bus het beste konden gebruiken. Ze konden zich het beste staande houden door te gaan zitten. Iedereen is per slot van rekening geen evenwichtskunstenaar!  Jannes was een onderhoudend verteller, die ons onderweg op de nodige bezienswaardigheden attendeerde. Hij had duidelijk plezier in zijn werk. In de bus en tijdens de tussenstop werd koffie geschonken en een gevulde koek uitgedeeld. Omdat iedereen een gevulde koek nam en er van de 50 koeken twee overbleven, viel uit te rekenen hoeveel passagiers er in bus 2 zaten…….

De over beide bussen verdeelde senioren al dan niet met  partner of bekende, kregen een “tegengesteld” programma aangeboden. De mensen van bus 1 maakten eerst een rondvaart van een uur door de Amsterdamse grachten en konden, na een vrij te besteden middagpauze, ’s middags naar het Rijksmuseum.

Groep 2 begon in het Rijksmuseum. Omdat ik tot deze laatste groep behoorde doe ik vandaar uit verder verslag. Dat het Rijksmuseum populair bij de bezoekers is, mag als bekend worden verondersteld. Maar zo populair…..

Per 15 personen kregen we een gids toegewezen, die zijn of haar beste beentje voorzette om ons in een uur tijd van de details van verschillende meesterwerken op de hoogte te brengen. Een erg leerzame toevoeging! Het uur vloog dan ook om. We hadden nog tijd om op eigen gelegenheid in het museum door verschillende eeuwen heen te wandelen of om Amsterdam even in te gaan. Doordat het weer wat was opgeknapt was dat ook een optie.

Op de afgesproken tijd stapten we weer in de bus. Ideaal was, dat de bussen veilig in de afgesloten parkeergarage onder het Rijksmuseum konden staan. Na een citytrip langs een deel van de binnenring van Amsterdam kwamen we bij de Zouthaven aan, waar de rondvaartboot al op ons lag te wachten.

Dat Groningers harde koppen hebben, kwam goed van pas. Bij het aan boord gaan en het zoeken van een plaats hoorden we zo nu en dan een doffe dreun: iemand stootte z’n hoofd tegen de houten balken aan het plafond! Hoewel dat gelukkig geen pijnlijke gevolgen of souvenirs opleverde, hadden we toch het idee dat de balken er beter tegen konden dan de koppies die dat probeerden uit te testen. De plafonds in dat soort schuiten zijn vaak niet al te hoog, omdat onder bruggen moet worden doorgevaren……

Kapitein Akbar was een bijzonder plezierige kerel. Hij heette ons welkom en zei “z’n vrouwelijke computer collega” het meest aan het woord te zullen laten. Maar hoe verder we op het traject kwamen, hoe grappiger hij werd. Dat hij bij velen de show had gestolen, was te zien op het schoteltje waar vrijblijvend fooien op werden gedeponeerd. De rondvaart was zeer de moeite waard. Prachtige oude gebouwen, indrukwekkende gevels, bijzondere bruggen en overvolle parkeerplekken aan weerszijden van de grachten. Akbar en “z’n collega” gaven de nodige informatie en plakten nog zo’n 10 minuten blessuretijd aan het uur waarvoor was gereserveerd.

Chauffeur Jannes stond al op ons te wachten. Het plan was dat hij ons om half zes bij Restaurant  De Haas in Elburg af zou leveren. Maar al vrij snel werd duidelijk dat dit niet haalbaar was. We kwamen vast te zitten op de ring bij Amsterdam. Om een lange rit en een lang verhaal kort te maken: 3 kwartier later dan gepland kwamen we op de plaats van bestemming aan. De andere bus was 5 minuten eerder gearriveerd…..

Restaurant De Haas was bij veel senioren al bekend; het is een vaste pleisterplaats van Paulusma. De bediening was vriendelijk, het eten voortreffelijk en het ijs, als toetje, gleed soepel de al grotendeels gevulde maag binnen. De mogelijkheid bestond dan ook niet meer, om de broekriem strakker aan te halen….

Verkwikt en toch ook wel wat aangedikt stapten we voldaan de bus in.
Hoe dichter we bij Kardinge kwamen, hoe stiller het werd in de bus. Een lichte snurk zo nu en dan bevestigde het vermoeden dat niet iedereen meer wakker was.

Om even over half tien kwamen we weer veilig op de parkeerplaats van Kardinge aan.
Een bijzondere dag, waar we nog lang van zullen nagenieten, was ten einde……….

Henk Das