Op dinsdag 20 maart geeft Paulien Medema – de Vlieger, MMT -verpleegkundige, een lezing over de UMCG Traumahelikopter.
De lezing vindt plaats in de Rode zaal op de 2e verdieping boven de winkelstraat.
U hoeft zich niet aan te melden voor deze lezing.
We vertrekken op zondag 1 juli en we komen op woensdag 4 juli terug.
Een lid van de seniorenvereniging mag tegen diezelfde prijs een introducé(e) meenemen. Voor een eenpersoonskamer dient een toeslag van € 40,– te worden betaald.
Mocht dat laatste het geval zijn dan krijgt u uiteraard bericht of één en ander positief voor u is uitgevallen. Bovendien ontvangt u dan informatie over de betaling.
Graag even vermelden of u alleen komt of met een introducé(e). Eventuele dieetwensen kunt u dan ook doorgeven.
Het aanmelden voor de reis kan tot en met 1 maart.
Het programma ziet er als volgt uit:
Halverwege de morgen vertrekken we. ‘Ergens onder weg’ sluiten we de trip af met een afscheidsdiner. Uiteindelijk zijn we zo rond 19.30 uur terug op Kardinge.
– afscheidsdiner op de terugreis
Jannie geniet namelijk van een welverdiende vakantie!
Door gebrek aan belangstelling gaat de reis naar Engeland niet door.
Datum: dinsdag 20 maart 2018
Locatie: UMCG in de Rode zaal (2e verdieping boven de
winkelstraat)
Nadere gegevens, bijv. tijd, volgen nog.
NOTULEN JAARVERGADERING SENIOREN UMCG 2018
Datum: 16 januari 2018
Plaats: Personeelsrestaurant, luxe gedeelte
Aanvang: 15.00 uur
Aanwezig: ruim 100 personen
Om 15.05 uur opent Tymen Wierstra de vergadering/de nieuwjaarsbijeenkomst.
Hij heet iedereen hartelijk welkom en wenst de aanwezigen een goed Nieuwjaar toe.
4 leden hebben zich voor deze bijeenkomst afgemeld, t.w. Netty Dijkstra, Dik Molog, Jan Schaafsma en Gerda Vrieling.
Tymen meldt de sterke groei van de seniorentak van de personeelsvereniging: er zijn in 2017 bijna 40 leden bijgekomen! Inmiddels zitten we op een aantal van ruim 460. We zijn een leuke, groeiende, enthousiaste vereniging.
Verder memoreert Tymen het overlijden van een drietal leden: de dames Kloosterman-Crispijn, Uildriks-van der Berg en dhr. Poelstra. Ook noemt hij het overlijden van de vrouw van Marvin Noordberger. Marvin is de zoon van Jan en Anneke Noordberger. Hij heeft ons behoorlijk op weg geholpen en geadviseerd bij het verder ontwikkelen van de website. Tymen vraagt enkele ogenblikken stilte om genoemde mensen te gedenken.
De agenda wordt ongewijzigd vastgesteld.
Deze zijn er niet.
Vanuit de zaal zijn er geen op- of aanmerkingen. Ze worden daarom, met dank aan de secretaris, goedgekeurd.
Dit verkorte verslag krijgt ook de goedkeuring van de aanwezigen. In het verleden werden in het jaarverslag de verslagen van de activiteiten weergegeven. Deze zijn nu terug te lezen op de website.
Er worden geen opmerkingen gemaakt of vragen gesteld. De vergadering bedankt de penningmeester met applaus.
Lidy van den Berg, reservelid van de kascommissie, voert – bij afwezigheid van Dik Molog – mede namens Henk Jans, het woord. Ze merkt op dat alles er pico bello uitziet. Ze stelt daarom voor décharge aan de penningmeester – en daarmee het bestuur – te verlenen. Ook hiervoor brengen de aanwezigen de handen op elkaar.
Benoeming kascommissie 2018.
Dik Molog wordt voorzitter, Lidy van den Berg schuift door en op de vraag van de voorzitter of er iemand is die als reserve zitting wil nemen, biedt Rob Nolle zich spontaan aan. Henk Jans wordt bedankt voor bewezen diensten.
Tymen Wierstra en Tineke van der Molen treden af. Ze zijn 7 jaar bestuurslid geweest; Tymen als voorzitter en Tineke als lid van de activiteitencommissie. Tymen zegt, ook namens Tineke, dat 7 jaar wel een beetje lang is, maar dat ze met veel plezier hebben gewerkt.
‘Er komt nu ‘een jonge hond’ als voorzitter aangevuld met nog 2 nieuwe bestuursleden:
Wies Wiechers, als opvolger van Lineke Kroon, wordt 1e secretaris en Johan Tombrock treedt in de voetsporen van Tineke’. Hierna geeft Tymen de microfoon aan ‘de jonge hond’ die officieel Rob Funcke heet.
Rob stelt zich voor aan de aanwezigen, memoreert dat hij van 1968 – 2017 in het ziekenhuis werkzaam is geweest en schetst wat hij daar zoal heeft gedaan. Ook is hij vanaf 1985 voorzitter geweest van de ontspanningscommissie, de club die o.a. de 3-jaarlijkse reünie van de senioren van het UMCG regelt.
Omdat Addo het langst met Tymen en Tineke heeft samengewerkt en bovendien ook nog eens vicevoorzitter is, spreekt hij de vertrekkende bestuurders toe; we geven dit verkort weer.
“Vandaag vertrekken 2 markante figuren in onze club. Op zo’n moment besef je wat mensen hebben gedaan en hebben betekend voor het bestuur en de vereniging.
Tineke heeft 7 jaar de activiteiten van onze club bedacht, geregeld en tot in de puntjes uitgevoerd. De laatste 4 jaar als het duo ‘Tineke en Jannie’. Veel leden hebben persoonlijk contact met haar gehad en zij kent veel van onze leden persoonlijk. Daarnaast is het haar verdienste dat de jaarlijkse meerdaagse, voor bijna iedereen betaalbare, buitenlandse reis met Paulusma werd gestart. Tineke, we zullen je inbreng in de club node missen, maar de reisjes houden we er zeker in.” Een klaterend applaus van de aanwezigen onderstreept de woorden van Addo. Ondertussen overhandigt Jannie met de woorden: “Ik zal je missen!” aan Tineke een grote bos bloemen.
Addo gaat verder: “Dan Tymen, hij was de teamleider en bindende factor. Hij was er altijd om alles in de hand te houden en waar nodig bij te springen. Door de snelle groei van onze club werd het steeds moeilijker ieder lid tevreden te stellen en ook de wensen van de leden te kennen. Tymen heeft de vereniging tijdens deze groeistuipen in goed vaarwater gehouden en dat alles in goed overleg met het PV-bestuur.
Beste Tineke en Tymen, namens de andere bestuursleden en de leden, dank ik jullie voor de inzet en tijd die jullie in onze vereniging hebben gestoken”.
Opnieuw wordt de geluidsbarrière door het donderend applaus zwaar op de proef gesteld en opnieuw verschijnt Jannie ten tonele met een grote bos bloemen. De geschiedenis, het ‘ik zal je missen’ en het oorverdovende applaus herhaalt zich……
Tymen heeft inmiddels de microfoon nog even gekregen en spreekt, mede namens Tineke, nog enkele slotwoorden. Hij dankt z’n medebestuurders voor de grote inzet, met name in het laatste jaar, toen door onderbezetting veel extra werk moest worden gedaan. En naar de aanwezige leden: “Ik denk niet dat jullie door het goede teamwerk veel hebben gemist.”
Het stuit niet op verzet bij de leden dat de contributie voor 2018 niet wordt verhoogd.
Jannie Sluiman, overal inzetbaar, maakt de activiteiten voor dit jaar bekend en licht deze toe.
20 maart Lezing over de UMCG Traumahelikopter
24 april Wijnproeven in een Groninger landwijnboerderij (Wirdum)
29 mei 20-jarig jubileum van de Seniorenvereniging UMCG (dagtocht met de bus, en met de boot over de Friese wateren)
1 t/m 4 juli Busreis naar het Ahrtal, Zuid-Duitsland (incl. 2 bootreisjes)
2 t/m 7 sept. Vliegreis naar Engeland (vanaf Eelde, div. dagtrips per bus + 1 vrije dag) (De vliegreis is een extra, duurdere activiteit, een probeerseltje)
11 september Pitch en Putt (Kardinge, met zo mogelijk jeu de boule)
30 oktober Lezing/ film over Antarctica
18 december Kerstdiner (nog niet bekend ‘waar’)
(22 januari) Nieuwjaarsbijeenkomst/jaarvergadering
De activiteiten worden door de aanwezigen met enthousiasme begroet.
Er liggen op de bestuurstafel flyers (zo lang de voorraad strekt)waar het activiteitenprogramma op staat vermeld. Dit overzicht komt ook op de website van de senioren te staan.
Jannie roept de leden op om leuke activiteiten aan haar door te geven. “Het is niet gezegd dat we dingen direct gaan doen, maar we zullen er zeker naar kijken.”
Kan Johan Tombrock wat over zichzelf vertellen?
Dat kon Johan en dat deed hij ook. Hij vertelde dat hij in 1976 bij het ziekenhuis in dienst kwam, hoe hij daar was begonnen en hoe hij daar was geëindigd.
Hoeveel mensen kunnen er mee met de reüniereis, eind mei?
Er kunnen maximaal 180 mensen mee.
Kunnen er maar 180 personen mee? En er zijn meer dan 400 lid, hoe kan dit?
Ze gaan nooit allemaal mee. We proberen wel altijd zoveel mogelijk mensen mee te laten gaan. En, hoe vervelend het ook is, bij over-inschrijving moeten we loten. Men kan per jaar slechts 1x worden uitgeloot. Als men zich in het volgend jaar aanmeldt voor een vergelijkbare activiteit waarvoor men in dat jaar daarvoor is uitgeloot, gaat men gegarandeerd mee.
Wanneer wordt de vereniging te groot?
De vereniging wordt te groot als we actief zouden werven. We beperken ons tot mond tot mondreclame.
Blijft de partner van een lid dat is overleden, lid van de vereniging?
In principe wel, tenzij de contributie niet meer automatisch kan worden afgeschreven doordat bijv. de (gemeenschappelijke) bankrekening is opgeheven en geen andere bankrekening wordt doorgegeven.
Hoeveel mensen kunnen er maximaal mee met de vliegreis naar Engeland?
Dat zullen er ongeveer 40 zijn. Dat is zo’n beetje de boven- en ondergrens.
Drie kwartier nadat we zijn begonnen bedankt Rob Funcke de leden voor hun aanwezigheid en hun inbreng. Hij wenst hun een goed en gezellig vervolg met het nieuwjaarshapje en –snapje “en straks wel thuis.”
Verslag: Henk Das
Foto: Harry Uuldersma
19 december 2017: Het kerstdiner.
Als de voortekenen ons niet zouden bedriegen, zou dit een bijzonder gebeuren worden!
Eind december 2016 hadden we al heerlijk gegeten bij Van der Valk in Westerbroek en deze keer zouden we het bij de nieuwe vestiging van dit concern in Hoogkerk“ dunnetjes overdoen”. Nou, “dunnetjes”…. De meesten van hen die zich voor dit festijn hadden opgegeven, maakten op deze nieuwe plek hun debuut. De feestelijke ingang, aan de zijkant van het gebouw, was nauwelijks te missen, als tenminste de juiste afslag richting hotel was gevonden.
De belangstelling voor deze avond was overweldigend: het door het bestuur aangegeven maximum van 120 deelnemers werd ruim overschreden! Tja, en wat moet je dan……
Gelukkig bleek de capaciteit van de zaal waar wij ‘het oog op hadden laten vallen’ nog groter te zijn dan we dachten! In een L-vormige zaal op de eerste verdieping stonden keurig gedekte tafels opgesteld, met daar omheen acht stoelen. Gelukkig was alles nogal ruim opgezet, zodat we niet bij elkaar op de lip hoefden te zitten, maar gewoon op een ‘eigen’ stoel.
Even na vijven hield de voorzitter, Tymen Wierstra, een korte welkomstspeech. Hij ging daarbij maar niet in op wat ter tafel zou komen, omdat hij anders waarschijnlijk het gras voor de voeten van een medewerker van Van der Valk weg zou maaien. De medewerker, die al klaar stond, was waarschijnlijk ook voorproever, want zijn jasje had moeite om dat wat er onder zat, te verbergen. Na uiteengezet te hebben wat er achtereenvolgend zou worden opgediend, wenste hij ons een smakelijk eten en verdween van het toneel.
Intussen waren we al aan de champagne begonnen die ruim aan het voorgerecht vooraf ging.
We lieten ons vervolgens de terrine van heerlijke kalfswang met gemarineerde champignons en cranberries goed smaken. We kregen alle tijd om met onze tafelgenoten te praten. ‘Spraakwater’, in de vorm van rode en witte wijn, verheugde de feestvreugde.
Ook het tussengerecht, de heldere bospaddenstoelensoep (voor een woordspelletje een moeilijk te raden woord!), smaakte prima en gleed soepel naar lagere sferen……
Het hoofdgerecht, een door Van der Valk zalig verklaard huwelijk van lamsstoof en varkenshaas begeleid door een onbekende mousseline, werd erg lekker gevonden.
Dat er tegen zeven uur nog twee senioren binnenkwamen, noemen we verder niet. We weten immers niet wat de reden daarvoor was? Misschien was op hun uitnodiging de “1” van de aanvangstijd van 17.00 uur wel weggevallen. Voor hen vervelend genoeg……..
Als dessert konden we nog genieten van het verrassingsdessert: 
allerlei soorten ijs en aanverwante artikelen. Lekker, leuk bedacht, soepel langs de rest van de maaginhoud glijdend.
De pittige koffie als afsluiter, leende zich uitstekend om niet in de auto in slaap te vallen.
Zo rond kwart over negen namen we afscheid van elkaar.
Naast veel positieve geluiden die we opvingen, hoorden we ook: “Het diner was prima, maar duurde veel te lang, 4½ uur aan tafel!” Waarschijnlijk toch te weinig personeel of teveel “eters”! Waarvan akte!
Verslag: Henk Das
Foto’s: Tjiddy Das
31 oktober: De stille kracht van de Drentse natuur.
Het bestuur was er niet helemaal rustig op…..Was het niet beter geweest om van tevoren een inventarisatie te maken van het aantal mensen dat deze film graag wilde zien? Zou de zaal wel groot genoeg zijn?
Twee jaar geleden maakten we, in UMCG-seniorenverband, voor het eerst kennis met de filmmakers Henk Bos en Janetta Veenhoven. Zij vertoonden toen voor ons het eerste deel van een drieluik, de film: ‘In het land van de Drentsche Aa’. Als locatie hadden we toen 
lokaal 16, een zaal voor 80 mensen, waar we uiteindelijk met maar liefst 104 personen inzaten! Met dat beeld voor ogen gingen we deze keer voor de Rode zaal, goed voor zo’n 150 plaatsen.
En wat bleek: spieker op kop! Zo’n 145 belangstellenden zaten vol spanning te wachten op de dingen die zouden gaan gebeuren.
Nadat voorzitter Tymen Wierstra de aanwezigen hartelijk welkom had geheten, in het bijzonder het filmmakersechtpaar, kreeg Henk Bos het woord. Hij vertelde dat ‘De stille kracht van de Drentse natuur’ de tweede film is van een drieluik. Henk leidde deze in 2010 gemaakte film kort in, zo nu en dan aangevuld door Janetta. De intentie van hun filmen is: de natuur te genieten, mee te maken, te beleven en een redelijk beeld te geven van een stuk natuur dat je niet kent. Na gezegd te hebben dat de film ca 1½ uur zou duren en dat er na 50 minuten een pauze zou worden ingelast, gingen de lichten uit en de spot aan……
We kregen prachtige beelden te zien van de beekdalen van de Drentsche Aa en van de meer naar het oosten gelegen Hunze. 
Indrukwekkende stukjes natuurschoon waarin tal van dieren zich voort bewogen. We zagen prachtige vogels in allerlei kleuren en maten, jonge vossen die speels over elkaar heen dartelden, adders, die al zonnebadend door elkaar krioelden, bevers die burchten met verdiepingen (lagen) hadden gebouwd en nog veel meer.
Ook bijzonder was, dat in de film een oude man in beeld verscheen. Hij ging op de grond zitten in de buurt van het water. Hij zette z’n bril af en begon deze op te poetsen. Door het meekijken door zijn bril, kregen we van de man een flashback te zien, die terug ging naar zijn jeugdjaren. Filmmaker Henk vertelde na afloop dat wat we te zien kregen, was gebaseerd op verhalen en belevenissen van mensen ‘uit de buurt’ die tijdens het filmen langskwamen.
Het nadeel van een verslag van een film maken is, dat je tijdens de film niet kunt schrijven. Dat lukt zelfs – om een beetje in de sfeer te blijven – een das met kattenogen niet……. O ja, een quizvraag uit de 
film: hoeveel egels worden er jaarlijks in Nederland doodgereden? Schrik niet, maar liefst 100.000 per jaar! In 2010 al; het zullen er in de daarop volgende jaren zeker niet minder zijn geworden. Nog een vraagje: hoeveel stekels heeft een egel? Nooit geteld zeker? Nou, ik ook niet. We nemen het graag aan: tussen de 6.000 en 8.000! Je zou ze maar moeten kammen!
Dat we in de pauze, voor koffie en thee, naar het luxe deel van het restaurant moesten verkassen, was niet ideaal, hoewel een beetje bewegen voor ‘iets oudere mensen’ toch zeker niet verkeerd is….
Tegen kwart over vier was de film voorbij. Een klaterend applaus daalde op de filmmakers neer. Het was weer gebleken dat vakmanschap, meesterschap is!
Henk en Janetta verzorgden nog een soort reclamespotje voor hun werk. “Alle films zijn meer dan de moeite waard en als je dingen wilt zien, die je nooit eerder hebt gezien, dan……..”
Ten slotte bedankte Tymen de gedreven filmmakers en overhandigde hen een presentje in de vorm van een pakketje met bonbons en enkele speciale repen. Hij deelde nog mee dat de volgende activiteit het kerstdiner is en dat deze hap-pe-ning op 19 december bij Hotel Restaurant Van der Valk in Hoogkerk plaats zal vinden. Na dit gezegd te hebben wenste hij de aanwezigen een goede terugreis en wel thuis.
Verslag: Henk Das Foto’s: Tjiddy Das
Op 12 september verzamelden we ons tussen 13.15 en 13.45 uur bij café Buckshot aan het Zuiderdiep voor de later op de middag te houden stadswandeling. Niet zo maar een wandeling, maar één langs locaties die een betekenis hebben gehad voor “ons” ziekenhuis en voor de Medische Wetenschap.
In dit gezellige, maar voor bijna 80 mensen toch wel wat krappe café, begonnen we met koffie en een brownie. We hielden het weer nauwlettend in de gaten, want het was eigenlijk geen weer.
Gelukkig was het tegen 14.00 uur nagenoeg droog en gingen we, daartoe aangezet door Paulien Ex, de oppergids, richting Pelstergasthuiskerk, het eigenlijke startpunt van de wandeling.
Paulien stelde zich in het midden van de kerk op en vertelde de nodige wetenswaardigheden over de kerk. Helaas kon een deel van de toehoorders haar niet altijd even goed verstaan. Of dit nu kwam door het feit, dat bij het klimmen der jaren het ontvangen van geluiden er niet beter op wordt, of omdat Paulien geen gebruik van een microfoon maakte, zal wel een vraag blijven.
Over de Pelstergasthuiskerk en het aangrenzende Pelstergasthuis is veel te vertellen. De kerk werd in 1267 in gebruik genomen en door de eeuwen heen vaak verbouwd. Eigenlijk heette het Pelstergasthuis vroeger het Heilige Geestgasthuis. Het werd in de loop der jaren het grootste gasthuis van de stad en had aanvankelijk als functie het verplegen van zieken. In de loop van de 17e eeuw kwam de ziekenhuisfunctie te vervallen.
Voordat we ‘aan de wandel’ gingen werd de groep in vieren gesplitst. De groepen vertrokken onder leiding van een gids, enkele minuten na elkaar (na afloop bleek dat alle groepen niet bij dezelfde locaties waren langsgekomen).
Omdat een uitgebreide weergave van alles wat we hebben gezien teveel ruimte vergt, lichten we er een paar locaties uit.
Ons groepje ging via de Pelsterstraat, Nieuwstad, Haddingestraat richting A-kerkhof, waar we attent werden gemaakt op het monumentale gebouw op de hoek van de Munnekeholm en de Schuitemakerstraat. In dit gebouw, bij velen nog bekend als het ‘oude Hoofdpostkantoor’, begint de geschiedenis van het UMCG. 
In 1797 deed professor Thomassen á Thuessink een voorstel aan het universiteits-bestuur een academisch ziekenhuis in te richten voor klinisch onderwijs. Aanvankelijk werd het leegstaande Groene Weeshuis betrokken, een pand bestaande uit twee zaaltjes, één voor vrouwen, één voor mannen, totaal acht bedden. In 1803 kwam het West-Indisch Huis, het pand waar we het nu over hebben, vrij. In 1817 brak een tyfusepidemie uit waardoor er geen ziekenopvang genoeg was. De rest van de geschiedenis moeten we laten voor wat het is.
We vervolgen onze route richting A-kerkstraat. In deze straat treffen we ‘achter gesloten deuren’ een prachtig hofje aan: Het Lamme Huinge-gasthuis of Stichting Armhuiszittend Convent. Dankzij de contacten van de gids werden we binnengelaten, waarna onze gids tekst en uitleg over deze ‘broederschap van vroeger’ gaf. Ook op dit hofje staan woningen die nog steeds door ouderen worden bewoond. Een kleine binnenplaats en een achterliggende tuin maken deel uit van het complex. De prachtige pompvoet uit 1763 op de binnenplaats is een Rijksmonument.
Na door ‘de leukste winkelstraat van Nederland’ te zijn gelopen kwamen we bij het Soephuisstraatje langs, een straat met een eigen geschiedenis. Het begin van de 19e eeuw was een tijd van bittere armoede. Eind 1802, werd dan ook de Commissie van Spijsuitdeling in het leven geroepen. Zij zorgden ervoor dat in de wintermaanden driemaal per week een krachtige voedzame soep aan de armen werd uitgedeeld. Er stonden dan ook lange rijen wachtenden in de Zwanestraat. De soep zelf, was zeker ‘geen soepzootje’. Wat er zoal inzat? We begrepen een beetje dat je beter kon opnoemen wat er niet in zat…..
Uiteindelijk kwamen we in het hofje van het Pepergasthuis terecht. Daar moesten de paraplu’s nog even op. Onze gids vertelde dat de kerk, waarop we vanaf het hofje mooi zicht hadden, veel door pelgrims werd bezocht. Ze konden er drie dagen blijven. De 1e dag om uit te rusten van de vermoeiende reis, de 2e dag om een relikwie te bekijken en de 3e dag om alvast uit te rusten voor de lange terugreis.
Op het Zuiderdiep werden we nog gewezen op Hotel Restaurant WEEVA (Woon- En Eethuis Voor Allen). Dit restaurant werd in 1871 als Groninger Volksgaarkeuken geopend en was goed voor een voedzame, betaalbare, warme maaltijd. In de volksmond verbasterde het woord WEEVA al gauw tot Wij Eten En Vreten Alles.
Toen wij richting Grand Café Groningen gingen, de eindbestemming van de tocht, was het bijna half vijf. Het was een interessante wandeling geweest, die de nodige indrukken heeft achtergelaten.
Na nog even onder het genot van ‘een hapje en een snapje’ nagebabbeld te hebben, ging een ieder, moe maar voldaan, zijns of haars weegs.
Verslag: Henk Das
Foto’s: Bert Eikelboom
De Seniorenvereniging UMCG heeft weer een leuk reisje georganiseerd, deze keer naar drie steden in de deelstaat Saksen. Voor de ingelote 48 deelnemers was het zeker de moeite waard!
Op dag 1 reden we stipt op tijd, klokslag 7 uur, vanaf Kardinge door het prachtig glooiende landschap in Midden-Duitsland naar ons hotel in Meissen. Onder leiding van Janny en Tineke hebben we die stiptheid er de hele reis in kunnen houden. Heel erg fijn dat er nooit gewacht hoefde te worden. Onze chauffeur heette Jannes, een innemende persoon.
De reis verliep voorspoedig en om 17.00 uur stonden we met z’n allen in Hotel Ross. De hotelbaas stond ons op te wachten en gaf aanwijzingen aan Jannes, zodat de bus toch op de wel heel krappe parkeerplaats gestald kon worden. Toen moest hij snel vanaf de balie sleutels uitdelen en uiteindelijk wist iedereen welke kamer men had. Tijd om ons op te frissen om rond half 7 naar het diner te gaan. Bij binnenkomst leek het wel een kippenhok, wat een geroezemoes. Hierna kon ieder zijn eigen gang gaan. Het hotel lag dicht bij de Altstadt, dus wie wilde kon nog even een terrasje pakken.
“Meissen, het stadje waar de tijd heeft stilgestaan”
Op dag 2 begonnen we met een heerlijk ontbijt en daarna hadden we een stadswandeling door Meissen. De gids was een oud-leerkracht en kon, in het Duits, erg onderhoudend en met humor vertellen over deze stad. Aan het eind van de ochtend stonden we op het plein bij de Albrechtsburg, hoog boven de Elbe, waar we onszelf moesten vermaken met een lunch, een orgelconcert of gewoon wat rondwandelen en genieten van de prachtige vergezichten.
In de middag hadden we een rondleiding door de Albrechtsburg, de oudste burcht van Duitsland. De groep werd in tweeën gedeeld en ging ieder met z’n eigen gids op pad. Een indrukwekkend slot, hoofdzakelijk in gotische stijl gebouwd, met aangebouwd een kathedraal in neogotische stijl. Gebouwd voor de pronk, heeft er nooit iemand in gewoond.
Na de rondleiding kon iedereen weer zelf op pad en werden we om half 7 weer in het hotel verwacht voor een wijnproeverij. Heerlijke wijnen uit de omgeving van Meissen en daarna een diner met Saksische lekkernijen.
“Leipzig, de handelsstad”
Dag 3 was gereserveerd voor een bezoek aan Leipzig, een erg gezellige studentenstad. Leipzig is voornamelijk bekend van de Leipziger Messe. Ook heeft Napoleon hier vreselijk op z’n donder gehad. Een groot en bijzonder monument houdt dat in herinnering.
We begonnen met een busrit door Leipzig. De (Nederlandse) vrouwelijke gids kon vol humor veel over de stad vertellen en had een duidelijke stem. Voor de stadswandeling werden we weer in twee groepen gedeeld, met ieder een eigen gids. Door de situering van de Messe-gebouwen in de binnenstad, ontstonden er veel overdekte passages, die nu voor winkels worden gebruikt. Ook moet de Thomaskirche worden genoemd, waar de demonstraties zijn begonnen, die uiteindelijk hebben geresulteerd in DIE WENDE.
Ook was Bach hier koorleider en zou hij er begraven liggen. Het Bach-museum en de Markt met het Altes Rathaus, waar nu een prachtig museum in zit, zijn ook zeer de moeite waard. Hieruit moesten we een keuze maken tijdens onze vrije tijd na de stadswandeling. Om 4 uur werden we weer bij de bus verwacht voor de terugreis naar Meissen, waar het diner op ons wachtte.
“Dresden, de pronkstad”
Dag 4 ging naar Dresden via Schloss Moritzburg, een indrukwekkend slot, dat zeker de moeite waard is om te bezoeken. We maakten een fotostop, maar een bezichtiging stond nu niet op het programma.
We verkenden de stad en omgeving weer met een busrit. Dresden werd vanaf de 18e eeuw het kunst- en cultureel centrum, met veel gebouwen in barokstijl.
In de buitenwijken veel prachtige villa’s, op de Weinberg langs de Elbe stonden de grote paleizen en kastelen. De gids benadrukte op grappige manier de rivaliteit tussen Leipzig en Dresden. Leipzig voornamelijk handel en Dresden met haar adel.
Ook de stadswandeling zat vol verrassingen. 25 jaar geleden was een groot deel van het centrum een kale, open vlakte met veel ruïnes,
Nu stond de Frauenkirche er weer in volle glorie bij en was een groot deel van het centrum weer in oude stijl herbouwd. De paar uur vrije tijd was natuurlijk te kort om alles te bekijken.
Om half 4 vertrokken we weer naar Meissen. Het programma was iets omgegooid en belangstellenden konden nog met de bus naar de fabriek en toonzaal van het Meissener porselein. Tot nog toe hadden we prachtig weer gehad, maar nu, aan het eind van de middag, kregen we een gigantische onweersbui. Meissener porselein, je moet ervan houden en een dikke portemonnee meenemen. Leuk om eens gezien te hebben.
Om half 7 ons laatste diner alweer in het hotel. Het weer is ondertussen opgeknapt, dus een wandelingetje is hierna nog prima te maken, of een terrasje pikken of nog even gezellig kletsen met een aantal reisgenoten.
Dag 5, de terugreis. Af en toe wat file, in de bus veel hilariteit, het leek wel een schoolreisje van pubers. Om 5 uur zijn we bij de Deterner Krug voor ons laatste Duitse diner. Janny had namens ons allen mooie woorden voor de chauffeur en een presentje. Ze verraste ons ook met een minder leuke mededeling: Tineke van der Molen heeft haar laatste seniorenreisje (mede-)georganiseerd en stopt er mee op de ledenvergadering in 2018. Jammer.
Om 20.00 uur zijn we terug op Kardinge, waar iedereen zich toch ook wel weer verheugt op het eigen bed. Dank aan Janny, Tineke en Addo voor hun inzet bij dit geslaagde reisje.
Verslag: Grietje Cats
Foto’s: Bert Eikelboom en Gerrit Sluiman
Allen hartelijk dank!!
Rondleiding Meyer Werft
Dinsdag 16 mei om 8 uur stonden de eerste reislustige senioren op de parkeerplaats van Kardinge al te wachten op de dingen die op die dag zouden gaan gebeuren.
Wel zouden de twee bussen van Paulusma er pas om 8.30 uur zijn en om 8.45 uur vertrekken, maar je weet maar nooit of je in of buiten de stad voor onaangename verkeersverrassingen komt te staan. En, te laatkomen, je wilt het risico niet lopen……
Uiteindelijk bleken er na noodgedwongen afhaken van een aantal mensen en het aanvullen vanaf de reservelijst van mensen die in eerste instantie buiten de boot waren gevallen – of beter door loting de bus hadden gemist -, 117 belangstellenden over.
Onze chauffeurs waren Henk en Arthur. Arthur was voor sommigen een bekende. Hij was in juni 2015 ook van de partij bij de meerdaagse reis naar België. Die reis had op hem, zo vertelde hij, de nodige indruk gemaakt.
Henk was de chauffeur van bus 1. Hij bleek een vlotte verteller te zijn die van alles had beleefd. Vooral met z’n oom, die door eigen schuld, altijd overal pech had…..
Na de koffie met gebak in Papenburg kregen we nog even gelegenheid een halfuurtje in het stadje rond te neuzen. Dat pakte voor een paar mensen bijna verkeerd uit. Nadat de bussen al aan de rit waren, kwamen we tot de ontdekking dat er stoelen niet bezet waren, waar dat eerder wel het geval was. We gingen er vanuit dat die mensen in de andere bus waren gaan zitten, maar we waren er toch niet helemaal rustig op. De chauffeurs kregen een seintje om de bussen toch maar te laten stoppen en een volkstelling volgde. Er bleken inderdaad mensen te zijn die de bussen niet weer konden vinden en daardoor te laat op de verzamelplaats terug waren. Met de nodige plagerige opmerkingen werden ze binnengehaald.
Enigszins vertraagd door het voorgevallene kwamen we bij de Meyer Werft aan. Drie gidsen stonden ons al op te wachten. Twee daarvan spraken Nederlands. We werden in drie groepen gesplitst en onder leiding van ‘de drie’ door het immense bedrijf rondgeleid.
De Meyer Werft is in 1795 gesticht en wordt inmiddels door de 6e generatie van de familie bestuurd. De grootste cruiseschepen ter wereld worden hier gebouwd. Het bedrijf heeft een gigantische overdekte bouwdok: meer dan 375 m. lang, 75 m. hoog en 125 m. breed! Er werken meer dan 2000 mensen,van allerlei nationaliteiten. Ook hebben nog eens duizenden mensen van toeleveringsbedrijven werk bij – of op – de werf gevonden.
Tijdens de rondleiding kregen we filmpjes te zien, waardoor we een klein beetje een idee kregen van wat er zoal bij de bouw van een cruiseschip komt kijken. Op andere locaties zagen we compleet ingerichte hutten en op schaal nagemaakte schepen. Vanuit twee bezoekersgalerijen kon op afstand de bouw van cruiseschepen worden gevolgd.
De schepen zijn net kleine steden. Je kunt het niet zo gek bedenken of het is aan boord. Hutten kun je er in verschillende soorten en maten huren. Er zijn verblijven van € 1.000 per dag….
Na de twee uur durende rondleiding werden we naar Leer gebracht. We kregen ruim 1½ uur de tijd om de stad te bekijken, winkels te bezoeken of gewoon rond te wandelen.
Op de afgesproken tijd vertrokken we voor een Duits driegangendiner naar Detern naar de gelijknamige “krug”. Na een wat moeizame start, het duurde nogal even voordat iedereen z’n drankje had, lieten we ons het diner goed smaken. Schalen met groente en met vlees (!) werden daar waar nodig aangevuld of door nieuwe vervangen. Iedereen was dan ook vol lof (boontjes, worteltjes, sla en bloemkool)!
Tegen kwart over acht waren we terug op Kardinge. Het einde van opnieuw een activiteit die weer zeker de moeite waard was, maar voor veel senioren toch ook wel vermoeiend was…..
De foto’s van de Meyer Werft (entree en schip) zijn gemaakt door Bert Eikelboom en de andere foto’s door Maurice Beima, waarvoor onze hartelijke dank.