De Traumaheli.

Voor dinsdag 20 maart hadden we de leden van de Seniorenvereniging uitgenodigd om een lezing van Paulien Medema – de Vlieger over de UMCG – Traumahelikopter bij te wonen.
Iedereen die wilde, kon daar naar toe. Het was niet nodig je daar voor op te geven…..
Tenminste, dat dachten we. Maar dat we daar in het vervolg toch wel wat voorzichtiger mee om mogen gaan, bleek uit de overweldigende belangstelling. De Rode zaal, die we voor dit gebeuren hadden “afgehuurd”, zat bijna helemaal vol; zeker zo’n 160 personen gaven van hun belangstelling blijk! Leuk voor Paulien, leuk voor het bestuur, maar of de banqueting daar nu ook zo blij mee was……

Nadat Rob Funcke de aanwezigen – en in het bijzonder Paulien Medema – welkom had geheten, kreeg laatstgenoemde het woord. Ze vertelde wat over zichzelf en grapte, dat ze,
haar meisjesnaam De Vlieger was blijven gebruiken als ze vroeger had geweten dat ze dit werk zou gaan doen…. Paulien is de verpleegkundige van het hechte traumateam.

Ze bleek een geboren vertelster te zijn. Aan de hand van dia’s en foto’s lichtte ze haar meer dan boeiende verhaal toe.

“Wat doen wij”, zo begon ze. Daar waren wij natuurlijk ook benieuwd naar…..
“Wij vliegen, en we rijden over de weg. We zijn een specialistisch team dat nauw samenwerkt met het ambulancepersoneel.” Ze vertelde dat de treinramp van Harmelen in 1962 eigenlijk de aanleiding was om bij ongelukken professioneler op te treden. “In die tijd was het: de patiënt inladen en plankgas naar het ziekenhuis. Een EHBO-diploma? Niks hoor. “

In de loop der jaren werd alles steeds specialistischer. Tegenwoordig bestaat de bemanning van de Traumaheli uit een arts-specialist, meestal een anesthesioloog, een verpleegkundige
die een complete vliegopleiding heeft gehad, maar niet zelf mag vliegen en de piloot of chauffeur. Dit laatste als men door de lucht of over de weg op het ongeval afgaat.

Het is de bedoeling dat het Traumateam een specialistische aanvulling op de ambulance-zorgverlening is. Daarvoor heeft het team zelfs een draagbaar echoapparaat aan boord.
Verder leveren ze extra zorg bij de stabilisatie en behandeling van ernstige trauma of zieke
patiënten in de pré-hospitale fase.

Het team is 24 uur per dag operationeel, 365 dagen per jaar.
Bij al te slecht weer of de zware windkracht rukt de speciaal ingericht MMT-auto uit.
(voor de leken buiten Leek, de afkorting staat voor Mobiel Medisch Team).
Bij “een alarmmelding” is het team in 2 minuten airborn.

Het personeel ondergaat jaarlijkse en 2-jaarlijkse trainingen. Ze zijn ontzettend op elkaar gericht en op elkaar afgestemd. Iedereen weet precies wat hij of zij moet doen.

Het gewenste doel van dit bijzondere team is het verminderen van sterfte en invaliditeit.
De beste behandeling in het gouden uur, het 1e uur na het ongeluk, is van levensbelang.

Wat ook diepe indruk op de aanwezigen maakte waren de bijzondere contacten die soms met slachtoffers werden gelegd. Met name het verhaal over de “blonde engel” bezorgde veel toehoorders kippenvel.

Het voert te ver om verder in details te treden. Wie deze middag aan zich voorbij heeft laten gaan, heeft echt iets heel speciaals gemist.
We weten nu ook dat er toch echt iets is dat boven Groningen gaat…..

Als we nu de gele UMCG-heli over zien komen, worden we herinnerd aan het verhaal van Paulien en zien we (denkbeeldig) haar voorin naast de piloot zitten.

De vele vragen die op Paulien tijdens en naar haar lezing werden afgevuurd gaven goed de interesse voor dit speciale onderwerp weer.

Even voor half vijf gaf voorzitter Rob aan dat het zo genoeg was geweest.
Paulien moest ’s avonds nog aan het werk. Een enthousiast en dankbaar applaus klaterde ter afsluiting van het gebeuren door de zaal.

In zijn dankwoord onderstreepte Rob die dank nog eens en hij bood Paulien daarbij iets voor haar zelf aan en iets voor het team. Tot zijn schrik kwam hij er achter dat het hele trauma- team nogal wat groter was dan waarvan was uitgegaan.
Hij hoopte dat het team met de 2 Groninger koeken niet op de koffie zou komen.
Vrij vertaald: het kon wel eens tegenvallen om 16 sneetjes uit een koek te halen…..
Na de volgende activiteiten nog even te hebben genoemd, dankte Rob een ieder voor zijn of haar aanwezigheid en wenste iedereen een goed thuisreis.

Henk Das